بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِیمِ
تلویزیون را که باز می‌کنم ، رئیس دولت ، جناب آقای روحانی ، نگران کارمندان دولت هستند: قیمت ها افزایش یافته و کارمندان حقوقشان ثابت است! ؛ جناب نوبخت، خبر از افزایش حقوق کارمندان دولت می‌دهد ؛ رییس قوه‌ی قضائیه ، حضرت آیت‌ا... آملی لاریجانی هم نگران وضعیت زندگی کارمندان هستند!... . آخه شما سهمیه‌دارهای مفت‌خور نمی‌فهمید کارمندان دولتی، که حقوقشان برای خود و همسرشان ،مادام‌العمر است، بیمه و دفترچه و موقعیت و شخصیت اجتماعی‌اشان مادام‌العمر است چه نیازی به این همه دلواپسی دارند؟!
جالب اینجاست که کارگران شرکتی و قراردادی به حال خودشان رها شده‌اند و تا جیغ نکشند کسی به فکرشان نیست. حالا فکر کنید به حال و وضع کارگران روزمزد و فصلی و بیکاران دست فروش و بیکاری مثل من.
امروز دوشنبه دوازدهم آذرماه سال نودوهفت برای دومین بار به داروخانه‌ی بیمارستان دولتی بیجار مراجعه کردم. فرمودند که با بیمه‌ی سلامت قرارداد نداریم و مقصر هم بیمه سلامت است که قرارداد نمی‌بندد... ! بنابراین هیچ داروخانه‌ای در شهر بیجار با بیمه سلامت قرارداد ندارد! حالا فکر کنید به وضعیت آن بدبختی که تنها دفترچه‌ی بیمه سلامت دارد و گرفتار درد و مرض هم هست و باید دارویش را آزاد بخرد ، تازه آن هم نه به قیمت جهانی بلکه به لطف دولت مفتضحه‌ی حسن روحانی به چند برابر قیمت واقعی!... .
فقط قصد سؤال دارم :اگر انقلاب ایران ،مردمی بوده و حکومت، جمهوری‌ست پس چرا بقیه به حال خود رها شده‌اند و فقط عده‌ای سهمیه‌ای و گروه خاص از فواید آن استفاده می‌کنند؟ این چه جور انقلاب عمومی‌ست که مزایایش خصوصی‌ست؟!!!
چرا حقوق مادام‌العمر، درمان رایگان ، امکانات و مزایای حکومتی و دولتی و هر چیز خوب ، فقط حق عده‌ایی خاص است؟!!!
چرا هزینه‌های دولت را همه‌ی مردم می‌پردازند اما لذ‌تهایش فقط مخصوص عده‌ای نظرکرده است؟.
لَعْنَةُ اللّٰهِ عَلَى الظَّالِمِینَ
حبیب سهرابی
بیجارگروس
۹۷/۰۹/۱۲
