دژبانی

امروز یکشنبه ۶/ ۹ /۸۴ ساعت ۴:۲۰ .

امروز ساعت حدود ۱۰ از زندان بیرون آمدم با پاسیار دوم غلامحسین دارابی که اسلحه‌دار است به چاپخانه رفتیم و فیش های چاپ شده را گرفتیم و در جلوی زندان از هم جدا شدیم.الان هم می خواهم بیرون بروم اما کلاه شخصی‌ام را شسته‌ام و هنوز خشک نشده ... .

( من، وحید آیینه، پاسیار دارابی ، اتاق اداری بالای دژبانی )

حدود یک هفته است که در دژبانی زندان بیجار پست میدهم، جای خوب و گرمی است و برای زمستان مناسب است به جز اینکه مرخصی های آن ۲۴ ساعت نیست و کمتر از آن است و دو سه روزی ۸ ساعت است؛ امروز هم به همین خاطر کمی که نه تا حدود زیادی عصبانی بودم ، شنبه نوبت مرخصی‌ام بود اما امروز آمدم مرخصی .

یک هفته پیش گلنگدن یکی از اسلحه‌ها در پست یک نیروی جدید (دوره ۱۰۳ ) به نام افشین الله‌کرمی که بچه‌ی بیجار است گم شد و تا حالا هم پیدا نشده ؛ حدود چند وقت پیش هم هنگامی که در پست برجک بودم و پست را به مهدی رسولی تحویل میدادم مرمی یکی از فشنگ‌ها در آمد . . .

©www.habibsohrabi.blog.ir

سربازان آسایشگاه زندان بیجار

بسمه تعالی

 ۱۶ /۸/ ۸۴ دوشنبه ساعت ۶:۲۰ شب.

 از دیروز بین من و مهدی عزیزیان به اصطلاح شکر آب شده. بحث بر سر نگهبانی برجک بود ؛ من دو روز پشت سر هم در این محل پست بوده‌ام و مهدی خودسرانه لوحه های پستی را دستکاری کرده و نام من و خود را با هم جابجا کرده بود . ارشد که وحید آیینه (بچه قروه) است موضوع را مورد بررسی قرار داد ، بحث به حفاظت اطلاعات و سید احمد بیاتیان کشید و مهدی لغو مرخصی شد ، این نتیجه بود.( مهدی به خاطر وضعیت روحی خاصی که دارد هر سه روز یکبار به مرخصی میرود و ما هر ۵ روز ).

موضوع لغو مرخصی او برایش ضربه روحی شدیدی بود و او تمام این ها را از چشم من می بیند .

اما بحث اصلی که این مطالب را نوشتم: امروز همین که مرخصی گرفتم و خانه آمدم لباس هایم را عوض کردم و دفترچه حساب بانک ملت را بردم، حالا بماند نیم ساعتی دنبال کلید های کمدم گشتم ، بعد رفتم و دوبار پشت سرهم ۱۹ هزار تومان پول گرفتم و همراه با ۳۰ هزار تومنی که پدرم برای خرجی داده بود و جمعاً ۴۸ هزار تومان پرداختم و یک دوربین زینیت که دوربین نیمه حرفه‌ای است را از طبقه دوم پاساژ مهراب خریدم .

بچه های آسایشگاه سربازان زندان بیجار :

حمید موسوی ، سجاد جلیلوند (تویسرکان)

 حسن محمدی، مهدی صالحی ، سعید مقدمی ، علی صالحی (زنجان)

 مهدی صالحی( کرج )

 مهدی علیزاده (تهران)

 امیر خدابنده‌لو، مهدی عزیزیان، احسان خانزاده ،منوچهر شریفیان، مهدی آقامرادی ،علینقی غلامزاده ،فردین دردوز ، مهدی رسولی، زاهد گل‌محمدی، عمید قدیمیان (بیجار)

وحید آیینه (قروه)

 عباس کرمی، محمد سعادتی، عباس علی نژاد ،قاسم عسگری و دو نفر دیگر .

پاسیار ها : احمدی، حبیبی، سالاروندیان، نوروزپناه ،غلامپور و گروهبان صادق‌پور و ستوان سوم اردلانی.

کارمندان : رجب‌پور، سلطانعلی ،مولاپناه ،بارانی، شکیبا، کاظمی( مسئول روانشناسی) و غیره .

تاریخ عکس: ۱۳۸۴/۱۱/۱۵ قسمت شرقی آسایشگاه سربازان ( نمازخانه)

عکاس: سجاد جلیلوند : روستای آریکان ، تویسرکان، دوره ۹۷

ایستاده از راست به چپ: بهرام نعلبندی: زنجان، دوره ۱۰۱ - فرشاد لطفی: جعفرآباد بیجار،۱۰۵ - سید جعفر سید شکری: بیجار ۱۰۵ - مهدی صالحی،کرج۱۰۲ - میلاد رضایی، بیجار۱۰۴ - رشید صیدی، بیجار۱۰۴

نشسته از راست به چپ: یوسف حاجیان، سریش‌آباد قروه،۱۰۲ - یوسف صلواتی،سنندج ۹۴ - سعید کرم‌زاده،بیجار۱۰۵ - سامان زرین ، روستای پنجه ۱۰۳ - پاسیار دوم غلامحسین دارابی شهر ملایر همدان - مرتضی بیگلر ، بیجار ۱۰۴ - محمد الوندی ،بیجار ۹۵ 

زانو زده از راست به چپ: وحید آیینه ، روستای صندوق آباد قروه ، دوره ۹۷ - حبیب ، بیجار دوره ۱۰۰

انتقالی به بیجار و اولین مرخصی

  به نام خدا

 الحمدلله رب العالمین

 

 روز شنبه ۲۰ / ۷ / ۸۴؛ معاون سرهنگ آمد و انتقالی‌ام را که سرهنگ دستور داده بود برای بیجار نوشت.

 ساعت ۱۲ با سید هیوا حسینی از اداره کل خارج شدیم و به ترمینال رفتیم، در آنجا چون برای بیجار ماشین نداشت با سید هیوا خداحافظی کرده و سوار بر ماشین به سوی ترمینال فیض آباد حرکت کردم .از آنجا سوار یک پیکان شدم و به همراه دو مسافر دیگر که زنجانی بودند به سمت بیجار حرکت کردیم. ساعت ۱۵:۳۰ بیجار رسیدم ، به خانه رفتم و ساعت ۶ با ماشین امیر به زندان رفتیم و خودم را معرفی کردم.  

* * *

چهارشنبه ۴/ ۸ /۸۴ ،ساعت ۹:۳۰ شب . سومین باری است که مرخصی ۲۴ ساعت میگیرم: بار اول روز جمعه بود و بار دوم روز پنجشنبه و الان هم چهارشنبه.

 امروز نسبت به روزهای گذشته که مرخصی گرفته بودم تفاوت هایی دارد ،از جمله اینکه دوستانم را دیدم که مدت های زیادی بود آنها را ندیده بودم ... .

عباس محمد میرزا را دیدم او هم مثل من سرماخوردگی داشت، با هم در پاساژ محراب و بازار چرخی زدیم ؛ در پاساژ به طبقه‌ی سوم رفتیم و پسر آسمان جُلی را که او را با چهره می‌شناسم دیدم که در مغازه‌ای نشسته و مشغول کتاب فروختن است کتاب‌هایی که نویسندگان آن افراد سیاسی و نهی شده‌ی دولت جمهوری اسلامی و ملت هستند . مشتریانش دانشجویان دانشگاه پیام نور هستند با آن تیپ‌های بنجل اروپایی و آرایش های توالتی. به هر حال او هم این طور امرار معاش می کند و زندگی را می چرخاند.

 بعد سری به بازار زدیم و در مورد قیمت اجناس، واکمن، کتاب و غیره حرف زدیم.

 بعد از خداحافظی با عباس ، سعید حسینی را دیدم. بعد از روبوسی با هم چرخی در اطراف مسجد جامع زدیم و بعد او به مسجد رفت و من به خانه. قرار شد زنگ بزند و یا سری به زندان بزند.

 مرخصی من از ساعت ۹ صبح امروز تا ساعت ۹ شب می‌باشد اما من خودسرانه می‌خواهم تا فردا صبح خانه باشم. توکل بر خدا. به امید خدا که مشکلی پیش نمی آید؛ ان‌شاءالله ان‌شاءالله ان‌شاءالله .

اما دیشب ساعت ۱۲ تا ساعت ۲ پست بودم در برجک و پست محوطه( پشت بام زندان)، سعید مقدمی بچه‌ی زنجان بود. نزدیک اتمام و تعویض پست‌ها ،سعید از محل پستی خارج شد، افسر نگهبان رفت بالا و اسلحه‌اش را برد؛ داخل برجک بودم که این صحنه را دیدم. امروز صبح برایش صورت جلسه کردند. مشخص نیست چه مشکلی برایش پیش بیاید ان‌شاءالله که برایش مشکلی پیش نیاید .

©www.habibsohrabi.blog.ir

دریافت درجه‌ی سرباز دومی

به نام خدا

روز ۱۳۸۴/۰۶/۲۲  سر صبحگاه آقای اکبری ، مسئول یگان حفاظت زندان بانه ، گفت : حبیب سهرابی در موردش نامه‌ای از تهران آمده که به درجه‌ی "سرباز دومی" نائل گشته که ضمن تبریک می‌تونه درجه رو هم بزنه. الحمدلله.

 اگرچه درجه پیدا نشد و من هم تا الان نزده‌ام ولی تصمیم دارم روزی که به مرخصی استحقاقی می‌روم درجه را بزنم. بچه‌ها سر صبحگاه پرسیدند که حقوقم چقدر شده و آقای اکبری گفت : خیلی زیاد نشده و در حدود یکی- دو هزار تومن از سرباز صفر بیشتره ، که بچه‌ها یه خنده‌‌ی ریزی کردن ...

تفاوت درجه سرباز دومی با درجه‌ی صفر در اینه که سرباز صفر ، درجه اش را روی شانه می‌زنه ولی سرباز دومی کمی بالاتر از  قسمت مچ لباس.

نتیجه‌گیری: پس نتیجه می‌گیریم که وقتی در آموزشی، سایر بچه‌ها می‌گفتند که این امتحانات الکیه و فرمالیته و ... هستش همه‌اش حرف مفت بوده، اگه الکی بود الان بقیه هم مثل من درجه داشتن. 

بعدها اینطور فهمیدم- شاید هم من اشتباه فهمیدم- که من اولین سرباز با درجه‌ی سرباز دومی در سازمان زندانهای استان بودم. بازم الْحَمْدُ لِلّٰهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ.

©www.habibsohrabi.blog.ir

دوستت دارم پدر

به نام خدا 

جمعه ۱۳۸۴/۰۶/۱۱ ساعت ۲:۲۰ ظهر.

 ۲۰ دقیقه‌ی پیش پُستم تمام شد. الان روی تخت نشسته‌ام و در حال قلمی هستم.

 عماد و احسان روی تخت اولی نشسته‌اند و در حال گفتگو هستند، سعید الان در حال پست است...

***

 سه شنبه همین هفته (۱۳۸۴/۰۶/۰۸) پدرم با دوستش ملک جمشید به دیدنم آمدند.

 فقط عشق پدری است که می‌تواند پیرمردی بی سواد و نابلد را به امید دیدن فرزندش به شهری چند صد کیلومتر دورتر بکشاند ؛ سر صبحگاه بودم، رحیم علی‌پور از سربازان دوره‌ی ۹۸ ،بچه تهران، گفت که حبیب پدرش به ملاقاتش آمده. از آقای میهمی اجازه گرفتم  و به بیرون رفتم ، دم در ، پدرم و جمشید با دو ساک دستی ایستاده بودند . با پدرم و جمشید روبوسی کردم و تا نزدیکی ساعت ۷:۳۰ منتظر شدم تا اینکه آقای اکبری آمد و مرخصی داخل شهری داد.

 پدرم اُورکُتم (= کاپشن نظامی )و میوه آورده بود؛ می‌بینی ؟ حتماً مادرم گفته: حبیب کاپشنشو نبرده و زمستان سردش میشه و پدرم هم برای حفظ من از سرما این همه راه را به خودش زحمت داده و تا اینجا آمده.

اورکت را از پدرم گرفتم و چون پوتین پاییم بود آن را به اکبر رحمتی از بچه های همدان دادم تا روی تختم بگذارد، بعد با پدرم و جمشید تا نزدیک ساعت ۲ بیرون بودیم .

پدرم و جمشید را به پاساژ نور و خدری که از پاساژهای مهم شهر بانه هستند و بزرگ و پر وسیله می‌باشند بردم .

جمشید که دست فروش و مثل پدرم تاناکورا فروش است وسایل برای فروش خرید از جمله مداد تراش و خودکار، و گفت جنس‌های دیگری را در شهر سقز می‌خرد ( برای رفتن به بیجار باید از بانه به سقز و بعد به دیواندره و از آنجا به بیجار رفت)، بانه دارای ۲ ترمینال یا گاراژ بختیاری و سقز است .

صبحانه را با پدرم و جمشید در یک کبابی خوردیم و بعد در جای دیگری چای خوردیم. ظهر هم کباب و دوغ خوردیم و به هر حال گذشت.

 نزدیک ساعت ۲ به زندان برگشتم .

©www.habibsohrabi.blog.ir

اولین گشت سربازی در شهر بانه

۸۴/۰۵/۲۷ ساعت ۲۲:۰۵ روز پنجشنبه:

چند روز پیش که قرار بود بیرون برویم گفتند باید آماده‌باش باشید و حق بیرون رفتن ندارید. بعدازظهرش یکی از کارمندان زندان به اسم صادق مولانی داخل آسایشگاه آمد و چند نفر از سربازان را برای اثاث‌کشی منزلش برد و یکی از آن سربازان من بودم.

 من و حسین و ایوب و مرتضی و یک پسر دیگر که همگی نیروی قدیمی هستند.

 از در زندان با یک زامیاد به‌در خانه‌ی مولانی رفتیم و به طبقه سوم آن ساختمان. حدود سه بار وسایل را بار زدیم و به چند خیابان آن‌طرف‌تر به کوچه‌های قدیمی شهر بردیم.

 هنگام برگشت، مولانی برای هر کداممان یک بلال گرفت و آخرسر هم ما را به کبابی برد و هر نفری دو سیخ کباب با یک سیخ گوجه و نوشابه همگی ما را مهمان کرد ( موقع برگشتن، یکی دوتا از بچه‌ها حساب کردند و گفتند که حدود حقوق یه کارگر برای هرکداممان خرج کرده است) ، بعد هم سر چهارراه یا میدان از او خداحافظی کردیم و با پای پیاده به‌طرف زندان برگشتیم. این اولین مرخصی که نه اولین حضور من در خدمت سربازی در شهر بانه بود.

شهر بانه مثل اکثر شهرهای استان کردستان در منطقه‌ای کوهستانی قرار دارد، در میان کوه‌های تپه‌ای شکل و پوشیده از درخت که مناظر بسیار زیبایی دارد.

اما امروز؛ امروز روز ولادت حضرت امیرالمؤمنین شاه مردان امام علی‌بن‌ابیطالب علیه‌السلام است.

امروز بعدازظهر با هادی محمدنظامی که هر دو آماده بودیم مرخصی شهری گرفتیم ؛بعدازظهر ساعت سه رفتیم و شش برگشتیم. از پاساژهای بزرگ شهر بانه دیدن کردیم پاساژ نوری و دو پاساژ خدری که بسیار وسایل مختلف و زیادی دارند.

 حدود ساعت چهار و نیم به‌طرف زندان برگشتیم، در بین راه روغن، شربت ،ماهی‌تابه، اسکاچ، سیب‌زمینی و پیاز خریدیم.( بعد پولش را بین هم قسمت کردیم و هر نفری نهصد تومان خرجمان شد البته به‌جز عماد ویسی که به مرخصی رفته. به او گفتم هنگام برگشت اورکتم را بگیرد و بیاورد چون تا احتمال زیاد تا اول زمستان مرخصی نمی‌روم ).

هنگامی هم که در پاساژ خدری بودیم نفری یک لیوان شربت گیلاس خریدیم و خوردیم.

نزدیک زندان هم کیک و ساندیس خوردیم و ساعت ده دقیقه به شش برگشتیم داخل زندان.

وضع بانه از نظر پوشش و مسائل اجتماعی مانند اکثر جاهای ایران دست‌خوش شبیخون شدید فرهنگی و نابودی حجاب است؛ اکثر زنان و دختران با وضع زننده‌ای در شهر رفت‌وآمد می‌کنند که البته در این دنیای امروزی، عادی و کم هم می‌باشد! .

اما داخل زندان به هر نفری دو کیک و دو آدامس جیره ماهانه دادند ، ظهر طالبی دادند ؛ بچه‌ها می‌گویند که بستنی هم می‌دهند.

هر شنبه جیره قند و هر ماه جیره پودر لباس‌شویی و صابون هم می‌دهند.

 آدامس‌هایی که دادند دارای عکس چسبان بودند که به‌شرح زیر تقدیم حضور می‌گردد :

سوزاندن پای سربازان جدیدالورود توسط سربازان قدیمی

۸۴/۰۵/۲۵ آسایشگاه ساعت ۱۱:۱۰ ظهر.
در بین سربازان قدیمی یا به اصطلاح پایه‌خدمتی، سوزاندن پای نیروهای جدید به‌صورت یک رسم درآمده است و البته بیشتر هم به طور ناشناس انجام می‌شود یعنی نمی‌فهمید که کار چه کسی بوده است.
دو شب پیش پای راست من را نیز سوزاندند. شب بود و خوابیده بودم که در پایم احساس سوزش کردم و ... الان دو انگشت کوچک پایم تاول‌زده.
پا را با روش‌های مختلفی می‌سوزانند یکی از روش‌ها این است که از پرز پتوها فتیله می‌سازند و آن را لای انگشتان پا قرار داده و آتش می‌زنند و یک روش هم همان سوزاندن با گرفتن فندک زیر پاست که البته روش اول بسیار دردناک و آثار آن باقی می‌ماند. راه جلوگیری از این کار هم پوشاندن پا با پتو در موقع خوابیدن هستش که البته همیشه هم کارآمد نیست.

این‌جا به‌خاطر اذیت و آزار نیروهای قدیمی و یا پایان خدمتی، دلگیر و غم‌انگیز است و ساعات به‌سختی می‌گذرد.
امروز آماده هستم یعنی پست نگهبانی ندارم، دیروز پست بودم. پست‌ها دو ساعته است و چهار ساعت استراحت است و بعد دوباره دو ساعت پست. یک روز به‌همین صورت پست و روز بعد استراحت.
قرار است بعدازظهر با عماد و سعید و هادی بیرون برویم. مرخصی داخل‌شهری . دیروز احسان و یدالله پسر حسن‌آباد یاسوکندی و میثم بیرون رفتند و قوری برای تهیه چای خریدند.

 تخت من تخت سوم یک تختخواب سه‌طبقه‌ای است، بین من و سقف آسایشگاه حدود نیم‌متر فاصله است. تخت دَم درِ ورودی آشپزخانه‌ی آسایشگاه قرار دارد و مشرف بر تلویزیون است و درب ورودی آسایشگاه هم روبروی من قرار دارد .

پست‌های نگهبانی: پست‌های نگهبانی در ۳ اتاقک در پشت بام زندان که به برجک معروف هستند قرار دارند.
برجک یک یا برجک هواخوری یک که هم مشرف بر حیاط هواخوری زندانیان و هم کوچه‌ می‌باشد و به‌همین دلیل خریدار زیادی دارد و تمام اوضاع و احوال داخل کوچه مشخص است و به خاطر دخترهای همسایه و رفت‌وآمد مردم عادی برای سربازانی که اهل اینجا نیستند و از مردم عادی دور هستند دارای تنوع و موجب افزایش روحیه است.
برجک هواخوری دو که مشرف بر پشت‌بام زندان و حیاط هواخوری زندانیان و حیاط پادگان ارتش است. به جذابیت برجک یک نیست ولی بد هم نیست.
برجک شماره ۳ که به برجک انفرادی هم معروف است و تنها دید آن حیاط ساختمان نیروی انتظامی می‌باشد که موتورهای توقیفی زیادی آنجا پارک هستند و همچنین بر روی بندها و ساختمان بندها قرار دارد.
البته پست های نگهبانی دیگر هم هستند که شامل دژبانی و اتاق کنترل که در آنجا تلویزیون های مربوط به دوربین‌های مدار بسته‌ی داخل راهرو زندانیان قرار دارد .
ضمنا دیروز با کارت تلفن احسان خان‌زاده به خانه زنگی زدم .

رفتن به بانه و یگان

شنبه ۱۳۸۴/۰۵/۲۲ ساعت ۱۲:۴۵ ظهر؛ آسایشگاه سربازان زندان شهر بانه ؛ روی تخت سوم نیم‌خیز شده‌ام و در حال نوشتن این مطالب هستم.
صبح ساعت چهار و نیم بیدار شدم و با پدرم و ماشین کرایه‌ای به‌طرف بانه حرکت کردیم. حدود ساعت هشت یا هشت و نیم رسیدیم زندان بانه؛ داخل شهر بانه در یک چایخانه ، نیمرویی خوردیم.
وارد دژبانی زندان شدم و نامه را به دژبان دادم و با پدرم خداحافظی کردم ، تا آخرین لحظه‌ای که در را بستند پشت در ایستاده بود . در حین پیاده شدن از ماشین و ورود به داخل دژبانی، سربازی که در برجک در حال پست‌دادن و نگهبانی بود، داد می‌زد آشخور آشخور ... .
داخل آسایشگاه شدیم، من و یک سرباز بانه‌ای که او هم تازه وارد بود؛ یکی از سربازهای پایه خدمتی به نام محمد محمدی، من و آن بانه‌ای را برد انتهای آسایشگاه و به ما گفت بشین پاشو برویم ،بعد هم ما را پا مرغی برد... من روبروی یکی از سربازها به نام فؤاد که سنندجی بود ایستاده بودم ، به من گفت جارو را بردار و دست‌فنگ بروم و بگویم آشخورم آشخورم.
 به‌هرحال این‌ها تمام شد و گوشه‌ای نشستیم.
 بعد عماد و احسان آمدند. همان برنامه قرار بود به سر آنها هم بیاید اما عماد حاضر نشد این کار را بکند و با سربازها گلاویز شد و یکی از آن‌ها یقه او را گرفت و کمی او را اینور و آنور پرت کردند؛ در دلم از شجاعتش خوشم آمد و آرزو داشتم که این شجاعت را من داشتم.
بعد از نیم ساعتی اسم من و آن پسر بانه‌ای و عماد را برای پست خواندند ؛ من و یک پسر همدانی به نام مصطفی رمضانی نگهبان برجک شماره یک بودیم. بعد از دو ساعت ، پاسیار یکم توسلی آمد و پست‌ها تمام شد و آمدم داخل آسایشگاه.
ناهار برنج و ماهی بود .

اعلام یگان محل خدمت

پنجشنبه ۸۴/۰۵/۲۰  صبح بعد از بلند شدن محدوده‌ی اطراف اداره را جارو زدیم. سپس در صف دونفره به خط شدیم و حدود ده الی پانزده دور، اطراف ساختمان اداره‌کل سازمان زندان‌های کردستان بدو رو رفتیم - یعنی دویدیم- . بعد، اهالی هر شهر ، در جای مشخص به خط شده اسم‌هایمان را نوشتند، بعد چند تکه زیرانداز انداختند و روی آن نشستیم. کم‌کم بچه‌های شهر سنندج که شب قبل به خانه‌هایشان رفته بودند آمدند؛ فؤاد دادجو، بهرام خالدی، فرید و رحمت حسینی و… . صبحانه یک تخم‌مرغ و یک قرص نان به هر کداممان دادند.  تا نزدیکی‌های ظهر بیکار بودیم و این طرف و آن طرف می‌رفتیم البته فقط در محدوده‌ی پشت ساختمان اداره . ظهر سرهنگ نامداری رئیس یا همان فرمانده‌ی یگان حفاظت زندان‌های استان کردستان - که اصالتا کرمانشاهی است- برایمان در خصوص این‌که در زندان چه نکاتی را رعایت نماییم سخنرانی کرد.  بعد از ناهار که برنج و خورشت به اندازه‌ی یک کف دست بود تقسیمات را خواندند ؛ در دلم خداخدا می‌کردم که بیجار بیفتم اسم‌ها می‌آمد و می‌رفت و بعله : حبیب سهرابی - بانه. هادی محمدنظامی، احسان خان‌زاده ،مهدی عزیزیان، عماد ویسی، سعید اصفهانی و جمال و میثم کبودوند نیز به بانه افتادند. نامه را گرفتم و بیرون آمدم .با مهدی عبدالعلی‌زاده و یک نفر اهل روستای چهل امیران و دو نفر دیگر تاکسی کرایه کردیم و به ترمینال سنندج رفتیم و در آن‌جا نیز سه‌نفری و یک روحانی اهل بیجار، ماشینی کرایه کردیم و در اولین میدان ورودی شهر با مهدی پیاده شدم. مهدی باید به جعفرآباد می‌رفت.نزدیک ساعت پنج بعدازظهر به بیجار رسیدیم .  با مهدی رفتیم و در آن طرف خیابان لباس‌هایمان را عوض کردیم البته من کمی دورتر رفتم و پشت یک خانه ویران‌شده و در کنار درخت‌ها لباس‌های نظامی را بیرون آوردم و لباس شخصی‌هایم را پوشیدم ، وقتی آمدم مهدی رفته بود !. کنار جاده ماشینی کرایه کردم و دربست تا در خانه آمدم . از تهران و سنندج و در بیجار هم از راننده تاکسی شنیدم که سنندج و سقز شلوغ بوده و چند نفر کشته شده‌اند و گارد ویژه وارد شهر شده به‌خاطر تظاهرات.  باید صبح روز شنبه ساعت هشت صبح در زندان شهر بانه خودم را معرفی نمایم.  ساعت یازده شب است ؛در خانه، اتاق بالایی نشسته‌ام و مادرم و خواهرم نیز این‌جا نشسته‌اند ؛ خواهرم درحال شمردن پول‌های من است البته پول‌های پدرم که برای من در قلک می‌ریزند همان پول توجیبی سابق . مادرم درحال نگاه کردن به آلبوم عکس‌های من است. عکس دو دوست دوره‌ی آموزشی را هم در آلبوم گذاشته‌ام .

محمد ایری از گلستان

حسین پوررشیدی

خوابم می‌آید پول قلک را شمردیم پانزده هزار تومان و خرده‌ای .

اولین نگهبانی در اداره کل سازمان زندانهای استان کردستان

پنجشنبه ۱۳۸۴/۰۵/۲۰ :   به‌محض ورود به اداره به ستون شش‌ به خط شدیم - یعنی ۶ نفر جلو ایستاده و مابقی پشت سر آنها صف کشیدیم-  و بعد از بازرسی وسایل داخل کیفمان، به ستون یک، به خط شدیم و اسم و فامیل و تحصیلات و آدرس را نوشتند بعد دوباره در آن‌طرف‌تر به خط شدیم.  پوتین‌هایمان را درآوردیم، دست و صورتمان را شستیم و رفتیم آشپزخانه که حدوداً دوازده صندلی داشت و به اندازه‌ی یک آشپزخانه معمولی خانگی بود. به هر دو نفر، یک تن ماهی دادند و یک نان دایره‌ای - به فرم و شکل نان محلی - ، و بعد هم به نمازخانه که فعلاً تا صبح محل استراحتمان است آمدیم. جوراب‌هایمان را نیز شستیم و دم پنجره آویزان کردیم و درحال زیرورو کردن جوراب‌هایم بودم که افسر شب که سرباز بود آمد و من و سه نفر دیگر را بیرون برد و این اولین پست نگهبانی من در داخل یگان محل خدمتم بود، حدود دو ساعت، و الان به نمازخانه آمده‌ام و قصد استراحت دارم. خواب خوش .

ساعت حدوداً ۴:۲۰ بامداد ، نمازخانه‌ی اداره‌کل سازمان زندان‌های استان کردستان.

پایان دوره آموزشی

چهارشنبه ۸۴/۰۵/۱۹ :

بعد از پایان مراسم سان دیدن رییس سازمان زندان‌های کل کشور و رژه رفتن ما از مقابل جایگاه که در میدان صبحگاه برگزار شد؛ نوبت به تقسیم نیروها و اعزام به محلی که باید در آنجا خدمت سربازی خود را انجام می‌دادیم رسید.
حدود ساعت دو بعدازظهر از پادگان آموزشی تخصصی شهید کچوئی ترخیص شدیم . نیروهای استان کردستان حدود شصت نفر بودند؛ سی نفر در یک اتوبوس و سی نفر هم در اتوبوس دیگر.
 اکثر بچه‌های پادگان به استان خودشان اعزام شدند بجز بچه‌هایی که به سیستان‌وبلوچستان تبعید شدند.
 من، احسان خان‌زاده، میثم کبودوند، مهدی عبدالعلی‌زاده، سعید اصفهانی، مهدی عزیزیان، هادی محمدنظامی، عماد ویسی، و پسر دیگری به نام جمال و… در اتوبوس دوم بودیم. مهدی آقا مرادی تجدید آموزش شد .
از همان داخل پادگان تا جلوی خود اداره کل را با همان اتوبوس آمدیم که راننده‌اش دو نفر تریاکی بودند و به‌همین واسطه یک دو ساعتی دیر رسیدیم.
در وسط راه، در جایی که اسمش را نمی‌دانم، ایستادیم و غذاهایی را که در پادگان کچویی به عنوان ناهار تحویل راننده‌ها داده بودند، خوردیم و دو نفر از راننده‌ها هم مشغول مصرف تریاک شدند. بار اولم بود که نحوه‌ی مصرف تریاک را می‌دیدم. همزمان، دسته‌های از بچه‌ها مشغول رقص محلی - رقص کردی - شدند. شب بود که به نزدیکی های سنندج رسیدیم و یکی از راننده های اتوبوس ما مشغول خواندن و کف‌زدن شد.