رفتن به بانه و یگان

شنبه ۱۳۸۴/۰۵/۲۲ ساعت ۱۲:۴۵ ظهر؛ آسایشگاه سربازان زندان شهر بانه ؛ روی تخت سوم نیم‌خیز شده‌ام و در حال نوشتن این مطالب هستم.
صبح ساعت چهار و نیم بیدار شدم و با پدرم و ماشین کرایه‌ای به‌طرف بانه حرکت کردیم. حدود ساعت هشت یا هشت و نیم رسیدیم زندان بانه؛ داخل شهر بانه در یک چایخانه ، نیمرویی خوردیم.
وارد دژبانی زندان شدم و نامه را به دژبان دادم و با پدرم خداحافظی کردم ، تا آخرین لحظه‌ای که در را بستند پشت در ایستاده بود . در حین پیاده شدن از ماشین و ورود به داخل دژبانی، سربازی که در برجک در حال پست‌دادن و نگهبانی بود، داد می‌زد آشخور آشخور ... .
داخل آسایشگاه شدیم، من و یک سرباز بانه‌ای که او هم تازه وارد بود؛ یکی از سربازهای پایه خدمتی به نام محمد محمدی، من و آن بانه‌ای را برد انتهای آسایشگاه و به ما گفت بشین پاشو برویم ،بعد هم ما را پا مرغی برد... من روبروی یکی از سربازها به نام فؤاد که سنندجی بود ایستاده بودم ، به من گفت جارو را بردار و دست‌فنگ بروم و بگویم آشخورم آشخورم.
 به‌هرحال این‌ها تمام شد و گوشه‌ای نشستیم.
 بعد عماد و احسان آمدند. همان برنامه قرار بود به سر آنها هم بیاید اما عماد حاضر نشد این کار را بکند و با سربازها گلاویز شد و یکی از آن‌ها یقه او را گرفت و کمی او را اینور و آنور پرت کردند؛ در دلم از شجاعتش خوشم آمد و آرزو داشتم که این شجاعت را من داشتم.
بعد از نیم ساعتی اسم من و آن پسر بانه‌ای و عماد را برای پست خواندند ؛ من و یک پسر همدانی به نام مصطفی رمضانی نگهبان برجک شماره یک بودیم. بعد از دو ساعت ، پاسیار یکم توسلی آمد و پست‌ها تمام شد و آمدم داخل آسایشگاه.
ناهار برنج و ماهی بود .

اعلام یگان محل خدمت

پنجشنبه ۸۴/۰۵/۲۰  صبح بعد از بلند شدن محدوده‌ی اطراف اداره را جارو زدیم. سپس در صف دونفره به خط شدیم و حدود ده الی پانزده دور، اطراف ساختمان اداره‌کل سازمان زندان‌های کردستان بدو رو رفتیم - یعنی دویدیم- . بعد، اهالی هر شهر ، در جای مشخص به خط شده اسم‌هایمان را نوشتند، بعد چند تکه زیرانداز انداختند و روی آن نشستیم. کم‌کم بچه‌های شهر سنندج که شب قبل به خانه‌هایشان رفته بودند آمدند؛ فؤاد دادجو، بهرام خالدی، فرید و رحمت حسینی و… . صبحانه یک تخم‌مرغ و یک قرص نان به هر کداممان دادند.  تا نزدیکی‌های ظهر بیکار بودیم و این طرف و آن طرف می‌رفتیم البته فقط در محدوده‌ی پشت ساختمان اداره . ظهر سرهنگ نامداری رئیس یا همان فرمانده‌ی یگان حفاظت زندان‌های استان کردستان - که اصالتا کرمانشاهی است- برایمان در خصوص این‌که در زندان چه نکاتی را رعایت نماییم سخنرانی کرد.  بعد از ناهار که برنج و خورشت به اندازه‌ی یک کف دست بود تقسیمات را خواندند ؛ در دلم خداخدا می‌کردم که بیجار بیفتم اسم‌ها می‌آمد و می‌رفت و بعله : حبیب سهرابی - بانه. هادی محمدنظامی، احسان خان‌زاده ،مهدی عزیزیان، عماد ویسی، سعید اصفهانی و جمال و میثم کبودوند نیز به بانه افتادند. نامه را گرفتم و بیرون آمدم .با مهدی عبدالعلی‌زاده و یک نفر اهل روستای چهل امیران و دو نفر دیگر تاکسی کرایه کردیم و به ترمینال سنندج رفتیم و در آن‌جا نیز سه‌نفری و یک روحانی اهل بیجار، ماشینی کرایه کردیم و در اولین میدان ورودی شهر با مهدی پیاده شدم. مهدی باید به جعفرآباد می‌رفت.نزدیک ساعت پنج بعدازظهر به بیجار رسیدیم .  با مهدی رفتیم و در آن طرف خیابان لباس‌هایمان را عوض کردیم البته من کمی دورتر رفتم و پشت یک خانه ویران‌شده و در کنار درخت‌ها لباس‌های نظامی را بیرون آوردم و لباس شخصی‌هایم را پوشیدم ، وقتی آمدم مهدی رفته بود !. کنار جاده ماشینی کرایه کردم و دربست تا در خانه آمدم . از تهران و سنندج و در بیجار هم از راننده تاکسی شنیدم که سنندج و سقز شلوغ بوده و چند نفر کشته شده‌اند و گارد ویژه وارد شهر شده به‌خاطر تظاهرات.  باید صبح روز شنبه ساعت هشت صبح در زندان شهر بانه خودم را معرفی نمایم.  ساعت یازده شب است ؛در خانه، اتاق بالایی نشسته‌ام و مادرم و خواهرم نیز این‌جا نشسته‌اند ؛ خواهرم درحال شمردن پول‌های من است البته پول‌های پدرم که برای من در قلک می‌ریزند همان پول توجیبی سابق . مادرم درحال نگاه کردن به آلبوم عکس‌های من است. عکس دو دوست دوره‌ی آموزشی را هم در آلبوم گذاشته‌ام .

محمد ایری از گلستان

حسین پوررشیدی

خوابم می‌آید پول قلک را شمردیم پانزده هزار تومان و خرده‌ای .

اولین نگهبانی در اداره کل سازمان زندانهای استان کردستان

پنجشنبه ۱۳۸۴/۰۵/۲۰ :   به‌محض ورود به اداره به ستون شش‌ به خط شدیم - یعنی ۶ نفر جلو ایستاده و مابقی پشت سر آنها صف کشیدیم-  و بعد از بازرسی وسایل داخل کیفمان، به ستون یک، به خط شدیم و اسم و فامیل و تحصیلات و آدرس را نوشتند بعد دوباره در آن‌طرف‌تر به خط شدیم.  پوتین‌هایمان را درآوردیم، دست و صورتمان را شستیم و رفتیم آشپزخانه که حدوداً دوازده صندلی داشت و به اندازه‌ی یک آشپزخانه معمولی خانگی بود. به هر دو نفر، یک تن ماهی دادند و یک نان دایره‌ای - به فرم و شکل نان محلی - ، و بعد هم به نمازخانه که فعلاً تا صبح محل استراحتمان است آمدیم. جوراب‌هایمان را نیز شستیم و دم پنجره آویزان کردیم و درحال زیرورو کردن جوراب‌هایم بودم که افسر شب که سرباز بود آمد و من و سه نفر دیگر را بیرون برد و این اولین پست نگهبانی من در داخل یگان محل خدمتم بود، حدود دو ساعت، و الان به نمازخانه آمده‌ام و قصد استراحت دارم. خواب خوش .

ساعت حدوداً ۴:۲۰ بامداد ، نمازخانه‌ی اداره‌کل سازمان زندان‌های استان کردستان.

پایان دوره آموزشی

چهارشنبه ۸۴/۰۵/۱۹ :

بعد از پایان مراسم سان دیدن رییس سازمان زندان‌های کل کشور و رژه رفتن ما از مقابل جایگاه که در میدان صبحگاه برگزار شد؛ نوبت به تقسیم نیروها و اعزام به محلی که باید در آنجا خدمت سربازی خود را انجام می‌دادیم رسید.
حدود ساعت دو بعدازظهر از پادگان آموزشی تخصصی شهید کچوئی ترخیص شدیم . نیروهای استان کردستان حدود شصت نفر بودند؛ سی نفر در یک اتوبوس و سی نفر هم در اتوبوس دیگر.
 اکثر بچه‌های پادگان به استان خودشان اعزام شدند بجز بچه‌هایی که به سیستان‌وبلوچستان تبعید شدند.
 من، احسان خان‌زاده، میثم کبودوند، مهدی عبدالعلی‌زاده، سعید اصفهانی، مهدی عزیزیان، هادی محمدنظامی، عماد ویسی، و پسر دیگری به نام جمال و… در اتوبوس دوم بودیم. مهدی آقا مرادی تجدید آموزش شد .
از همان داخل پادگان تا جلوی خود اداره کل را با همان اتوبوس آمدیم که راننده‌اش دو نفر تریاکی بودند و به‌همین واسطه یک دو ساعتی دیر رسیدیم.
در وسط راه، در جایی که اسمش را نمی‌دانم، ایستادیم و غذاهایی را که در پادگان کچویی به عنوان ناهار تحویل راننده‌ها داده بودند، خوردیم و دو نفر از راننده‌ها هم مشغول مصرف تریاک شدند. بار اولم بود که نحوه‌ی مصرف تریاک را می‌دیدم. همزمان، دسته‌های از بچه‌ها مشغول رقص محلی - رقص کردی - شدند. شب بود که به نزدیکی های سنندج رسیدیم و یکی از راننده های اتوبوس ما مشغول خواندن و کف‌زدن شد.

خاطرات دوره‌ی آموزشی سربازی پادگان شهید کچوئی تهران

به نام خدا

+ چهارشنبه و پنجشنبه؛ ۱۸ و ۱۹ خرداد ۱۳۸۴:

حوالی ساعت ۱۰ بود که با امیر سوار اتوبوس  شدیم و  به طرف تهران حرکت کردیم ... در داخل اتوبوس جوانی بود که انگشت‌هایش شکسته بود و آن را با سیم وصل کرده و گچ زده  بودند، امیر از او پرسید درد نمی کند... . نرسیده به تهران پیاده شدیم و دامادمان منتظرمان بود... .

شب را در خانه‌ی خواهرم خوابیدیم. خوابیدن در خانه‌ی آپارتمانی و لحاف و تشک نو، حس خاص و عجیبی داشت.

صبح با ماشین دامادمان و خانواده‌ی خواهرم به درب پادگان آموزشی شهید کچویی رفتیم.

 با آن‌ها خداحافظی کردم و از درب پادگان وارد شدم. 

 

تعداد زیادی مثل من داخل بودند ... ابتدا چند سرباز ، ساک‌هایمان را خالی کردند و داخل آن را گشتند تا وسایل ممنوعه نداشته باشیم.

بعد ما را به خط کردند و ... و اینگونه سربازی آغاز شد.

همه‌چیز با صف و نظم و ترتیب انجام می‌شد. ابتدا به ما لباس و وسایل مورد نیازمان را دادند؛ لباس نظامی به رنگ طوسی، کلاه، پوتین، واکس و فرچه ، لباس زیر، صابون و حوله و شامپو و مسواک و خمیر دندان ، چای کیسه‌ای و قند ، کتابچه‌ی جیبی دانستنیهای عمومی سرباز، ساک بزرگ برای جای این وسایل.

  یکی از مسئولین انبار، بیجاری بود و از بیجار پرسید ... .

سپس نیروها تقسیم شدند و من جزو گردان ۳ - گروهان کمیل - دسته ۱ - کد ۲۱ قرار گرفتم.

 

کدها بر اساس قد بود و من بیست و یکمین نفر بودم.البته قد صف‌های اول نزدیک به هم بود و مقدار جزئی با هم اختلاف قد داشتیم.

ماه اول به بشین و پاشو و گاهی سینه‌خیز رفتن و رفتن به میدان موانع و ورزش صبحگاهی در میدان صبحگاه و کلاسهای تئوری زندانبانی گذشت.

 

 

رژه رفتن و پا کوبیدن روی آسفالت، گرمای هوا و ریختن بر سر و کول هم برای خوردن آب و استراحت ۲-۳ دقیقه‌ای و توالت رفتن ۲-۳ دقیقه‌ای از خاطرات فراموش نشدنی است.

در روزهای اول ، سرجوخه‌ی ما قصد داشت که مرا به عنوان سرپرست دسته انتخاب کند که چون فهمید اینکاره نیستم و خودم هم قبول نکردم ، بیخیال من شد و جوان هیکلی دیگری(مهدی کلوانی) را انتخاب کرد.

روزهای بعد چون پای چپم قبلا صدمه دیده بود و ترسیدم در دوهای طولانی صبحگاهی مشکلی برایش پیش بیاید لذا خودم را به موش مردگی زدم و جزو دسته‌ی نظافتچی‌های گردان شدم که چندنفری می‌شدیم و هر روز محوطه‌ی مربوط به گردان ۳ را جارو می‌زدیم که بعداً پشیمان شدم اما پشیمانی سودی نداشت.

بعد از شاید یک هفته بود که اجازه دادند به خانواده‌هایمان تلفن بکنیم تا نگران حالمان نباشند. به صف شدیم ، در صفی طولانی ، و هر کدام دو-سه دقیقه‌ای حرف می‌زدیم. به محض شنیدن صدای مادرم، بغض، گلویم را گرفت ... خداوند به حق خودش، او و تمام اسیران خاک را مورد رحمت و مغفرت قرار دهد.

 چون قبلا شنیده بودم کسانی که برگ سبز دارند دوره آموزشی آنها حدود یک هفته تا ۱۰ روز است لذا به دفتر فرمانده‌ی گردان ( امیرعلی کادیجانی ) مراجعه کردم و گفتم که برگ سبز دارم، گفت که چون شما سرباز زندان هستید و آموزش زندانبانی می‌بینید لذا آموزش های آن متفاوت است بنابراین باید دوره را تمام کنید.

+  امروز پنجشنبه ۱۳۸۴/۰۴/۱۳ ساعت ۱۱:۳۰ : امتحان آزمون عمومی برگزار شد .ما ( من ،میثم کبودوندی، فواد دادجو و... ) بیرون نشسته بودیم. سرباز وظیفه‌ای که روی سر ما ایستاده بود تمام سوالات را به ما گفت.  بعد رفتیم سر کلاس؛ سرباز وظیفه از بچه‌ها خواست تا آنهایی که جوک و آواز بلدند بخوانند ؛ بابک سلیمی ( که در بین بچه‌ها به دکتر مشهور است و از نظر سن و سال به نظر می‌رسد از ما بزرگتر است) ابتدا شروع کرد و بعد محمد ایری و جواد حاجی محمودی بچه اصفهان شروع به آواز خواندن کردند؛ بعد عارف رهبر از بچه های گیلان با سر و صدای بچه‌ها پایین رفت.  من و حمیدرضا علیزاده و حسن خلیلی از بچه‌های مازندران روی یک میز نشسته بودیم، عارف هم جلوی ما . الان عارف پایین کلاس ایستاده ، سر و صدای بچه‌ها زیاد است. الان ساکت هستند ولی عارف هنوز شروع به خواندن نکرده؛ دژبان داخل آمد ، بچه ها ساکت شدند . دکتر دوباره شروع به صحبت کرد... .  یکی دیگر از بچه‌های دسته۲ شروع به خواندن یکی از آوازهای خواننده‌های لس آنجلسی می کند . صدای زیبایی دارد...

 

+ امروز یک شنبه ۱۳۸۴/۰۴/۱۹روز شهادت حضرت فاطمه سلام الله علیها :

با امروز سه روز است که در مرخصی هستم. روز پنجشنبه ساعت ۲ بعد از ظهر از پادگان خارج شدیم و با مهدی آقامرادی و پسرهایی به اسم احسان خانزاده و عماد ویسی به طرف بیجار حرکت کردیم ؛ خدا را شکر که مثل همیشه راه نجات و محبتی برایم قرارداد چون تنها برگشتن کار من نبود ، تمام کارها به لطف پروردگار پیش‌رفت و خدا مثل همیشه من را مورد عنایت قرار داد.

* راست عکس: مهدی آقامرادی (سیدان) - احسان خانزاده (بیجار)

 

 فردا ساعت ۸ صبح به مقصد تهران حرکت می کنیم یا حرکت می کنم انشاالله .

دفتر خاطراتم را با خود می‌برم تا انشاءالله در آخر دوره توسط استاد ها و دوستانم در آن یادگاری بنویسند. 

پادگان از نظر امکانات و رفاه جای خوبی است شکر خدا ، نام فرمانده گروهان صاحب علی احمدی‌ست که کشتی گیر است و یک گوشش شکسته. خودش هم سرباز است و سرجوخه‌ی گروهان ماست.

هر جمعه خواهرم با خانواده به ملاقات من می‌آمدند و اگرچه خسته بودم و راضی به زحمت انداختن او و خانواده‌اش نبودم ولی ممنونش هستم.

 یک ماه از آموزشی گذشت به سلامتی و با لطف خدا. 

 

+ روز جمعه ۱۳۸۴/۰۵/۰۷ و ساعت ۲۰:۴۰ دقیقه هنگام اذان مغرب به افق کرج :

بچه‌ها می‌گویند ۸۴/۰۵/۱۳ ترخیص هستیم .

و این پسر ،سیدحامد قریشی ،بچه‌ی اصفهان کنار تخت ایستاده و مشغول نگاه کردن به ایوب دوستی و ... و سعید خلیلاوی و ابراهیم خانی‌ست. و من کنار تختم ایستاده‌ام و مشغول نوشتن این مطالب هستم.

 از روزی که از مرخصی آمده‌ام فقط هفته‌ی قبل به خانه زنگ زدم اما وسط حرف زدن مکالمه قطع شد.

این صاحب علی احمدی فرمانده گروهانمان، ۵ سال از من بزرگتر است.

و این هم مهدی کلوانی ( ارشد )، خر گیر آورده ، می‌خواهد درس نخواند و از روی دست ... بنویسد و قبول شود ، خیال خام کرده .

و این صدای بهرام خالدی است کد یک گروهان کمیل ( یعنی نفر اول صف ، پسری تپل و اهل سنندج است ) ، و اینکه رد شد امید شقایق بچه شیراز و دژبان سمیر سیرجانیان ،بوشهر .

طبقه‌ی بالای‌تخت، ابراهیم روشن بوشهر و پایین علی باقریان مشهد.

 و ابراهیم و ارشد و سمیر و سعید ، مشغول صحبت در مورد زدن مخ دکتر ( بابک سلیمی) که تحصیل کرده است هستند...

 و در حال بیرون رفتن هستیم.

+ امروز شنبه ۸۴/۰۵/۰۸ ، ساعت نزدیک نه غروب است :

ابراهیم روشن (بوشهر - کد ۱۴۱) در حال ناخن گرفتن روی تخت است.

باید برای آمار شب به خط شویم. می‌گویند ابوطالب ... بچه‌ی قزوین ، معاف از خدمت شده.

 دیشب با دژبان، سمیر سیرجانیان ، جر و بحث کردیم؛ او شبهای پیش ، بعد از خاموشی، سر و صدا می کرد و نمی گذاشت بخوابیم ؛ دیشب با ابراهیم خانی در حال صحبت کردن بودم که داد و بیداد راه انداخت و گفت از تخت پایین بیایم ... در حال کشیدن لباسم به طرف در آسایشگاه بود به او گفتم شبهای پیش ، بعد از خاموشی که در حال سر و صدا بودی من احترام تو را نگه داشتم و تو هم امشب احترام من را نگه دار ... حرفم باعث شد تا کمی آرام شود و یقه‌ام را رها کند.

  به هر حال امروز هم گذشت و فردا امتحان زندانبانی داریم امتحان احکام و رزم قبول شدم. خدا را شکر.

 

+ ساعت سه و نیم بعد از نصف شب روز چهارشنبه۱۳۸۴/۰۵/۱۲ است .
حدود نیم ساعت پیش، پست محوطه بودم در زیر برجک ۲ پادگان شهید کچوئی .
پاس ۲ بودن یعنی از ساعت ۲۳:۳۰ الی ۳ بامداد.
 دیروز هنگام ناهار به دلیل اینکه روز قبلش ، بچه‌های گروهان در حمام سر و صدا کرده بودند تنبیه شدیم. چیزی حدود ۴۰۰ بشین و پاشو رفتیم. بعد هم، آخرین گروهان به خط شدیم ، امیر علی کادیجانی، فرمانده گردان ، داخل سالن غذاخوری ایستاد و با سوت زدن او ما شروع به غذا خوردن کردیم، سوت دوم و حدود ۸ دقیقه سوت سوم ،تمام ، همه بلند شدیم و مثل اول خبردار ایستادیم، من، ابراهیم خانی ، علیرضا مقصودلوراد و علی باقریان بچه‌ی مشهد و چند نفر دیگر در کنار و روبروی یکدیگر ایستاده بودیم. نهار برنج و جوجه و ماست بود .
حالا پای اکثر بچه‌ها گرفته یعنی ماهیچه‌های پایشان درد می کند.
 الان روی تختم دراز کشیده‌ام و نوشتن این مطالب را ادامه می دهم. اگر خدا بخواهد انشاالله دوشنبه‌ی هفته آینده ترخیص می‌شویم.
دوره‌ی آموزشی ما دارای پایان‌دوره‌ی رسمی است یعنی رئیس سازمان زندان‌های ایران و چند نفر از مقامات برای این مراسم می‌آیند.
در احکام ۲۰ ،رزم ۱۶،  سلاح ۲۰ ، زندانبانی ۱۶ و دیگر درس ها نمره خوبی کسب کرده‌ام.

 

 

 

 

 

خاطرات قبل از اعزام به سربازی

به نام خدا 
+ امروز ۱۳۸۴/۰۱/۱۹ برابر با ۲۸ صفر روز جمعه ساعت ده و پانزده دقیقه :
چند روز دیگر باید خودم را برای خدمت سربازی آماده کنم. فکر می‌کنم بعد از تمام شدن سربازی چه کار کنم!؟ سر کار بروم!؟... بله شما جدیداً به‌عنوان نخست‌وزیر انتخاب شده‌اید .

یک زمانی سربازی رفتن یه جوری زورکی بود و کسی که سربازی نرفته بود در ترس بود و اعزام به محل خدمت و محل آموزشی با دولت و نیروهای مسلح بود اما الان همه‌چیز داوطلبانه و با خودته؛ یعنی خودت درخواست اعزام میدی، خودت میری محل آموزشی و ... . میخوای بری سربازی یا نری با خودته، کسی کاری به کارت نداره ولی میگن بعداً برای استخدام یا خواستگاری مشکل برات پیش میاد.

 

+ ۱۳۸۴/۰۱/۲۲ روز دوشنبه :

صبح ساعت ۹ عمو یدالله و عمو نورعلی خانه‌ی ما بودند، نیم‌ساعت نشستند و رفتند ؛ بعد با امیر رفتیم تا نیروی انسانی سپاه ،پیش رمضان بهزادی تا از آشنایی‌مان استفاده کنیم و کاری کند که از طریق سپاه اعزام شوم . با امیر رفتم عکاسی خسرویان و عکس کامپیوتری انداختم .

 

رفتم پست دفترچه آماده به خدمت گرفتم، توی پست یک پسری که او هم در حال پست مدارک برای تهران بود گفت این قسمتها را پر کن و بعد ببر نظام وظیفه.

رفتم دکه‌ی روزنامه فروشی سید صادق سبحانی - در نبش خیابان چراغ قرمز ، روبروی پاساژهای دوقلو- و یک خودکار خریدم و شروع به نوشتن کردم؛ نام: حبیب نام خانوادگی : سهرابی نام پدر ...شماره شناسنامه ...تاریخ تولد ... محل صدور... محل تولد... تحصیلات: ابتدایی راهنمایی زیر دیپلم دیپلم ، چه بنویسم مات مانده‌ام کدام یک را علامت بزنم، می گذرم و مابقی را می‌نویسم.

بعد از تکمیل دو برگه آن را حدود ساعت ۱۰:۳۰ به نظام وظیفه بردم ، پزشک نظام وظیفه که آدم اخمویی بود گفت: این دو قسمت را عکس زمینه سفید بچسبان و بیاور.

رفتم عکاسی عکس‌ها را گرفتم و بعد دوباره رفتم پیش سیدصادق و یک چسب مایع خریدم و عکس‌ها را چسباندم و دوباره بردم نظام وظیفه؛ پزشک نگاهی کرد و پرسید مشکلی نداری، گفتم نه ، روی یکی از عکس ها و پایین همان صفحه را مهر زد و گفت این دو برگ را با این مدارک نوشته شده ببر پست .

مدارک را خواندم: فتوکپی شناسنامه ، ۲ قطعه عکس ،گواهی ترک تحصیل.

 دوتای اولی را آماده کردم اما آخری ، بعد از ظهر -یعنی ۲ ساعت پیش- رفتم دبیرستان بزرگسالان . خداداد معصومعلی، رئیس دبیرستان، نگاهی به پرونده‌ام کرد و گفت: گواهی ترک تحصیل صادر کرده‌ایم برو از نظام وظیفه بگیر . حالا باید صبح فردا بروم نظام وظیفه برای گرفتن گواهی ترک تحصیل سال ۸۲ .

 سه ماه اضافه روی شاخم است اما خدا کند اضافه نخوردم چون آبروریزی می‌شود؛ بهزادی گفت: وقتی پاسخ دفترچه از تهران آمد آن را بیاور پیشم ، امیر گفت: آن را با هم می‌بریم ؛ اگر او هم بیاید دیگر به کلی آبروریزی می‌شود چون رازم برملا می‌شود، راز ۳ ساله‌ام را که تازه در ابتدای کودکی است: من دیپلم ندارم حالا آنکه خانواده مرا دیپلمه و پیش دانشگاهی رفته می‌دانند، خلاصه آنکه مانند خر در گل مانده ام.

 شاید روزی به این نوشته‌ها بخندم و شاید اینکه این نوشته‌ها و حقایق آنچنان بر زندگی‌ام تاثیر بگذارند که دیگر هیچ وقت نتوانم بار دیگر آنها را بخوانم، تنها پناهم مثل همیشه همان خدای یکتاست. 

 خدایا چنان کن سرانجام کار / که تو خشنود باشی و ما رستگار.

 این همان ضرب‌المثلی است که می‌گویند : چوب خدا صدا ندارد - اگر بزند دوا ندارد.

 قبل از آمدن به خانه رفتم به چادری که به دلیل « هفته سلامت » در کنار دکه‌ی سیدصادق برپا شده بود ؛ وزن و قد و فشار خون را اندازه می‌گرفتند: وزنم ۹۱ کیلو ، قد ۱۸۳ سانتی متر ، سن ۲۰ سال، فشار۱۳۰/۸۰ .

+ امروز سه شنبه ۱۳۸۴/۰۱/۲۳ و ساعت یک و ۳۵ دقیقه بعد از ظهر:

 صبح ساعت ۸ به امید خدا از خانه بیرون رفتم . شب پیش از دلهره خواب به چشمانم نمی رفت. دل‌پیچه گرفته بودم و ولوله‌ای در دلم بود.

 ابتدا رفتم بانک ملت و سود پولم را گرفتم: ۳۴۰۰ تومان . بعد رفتم نظام وظیفه، لطف خدا شامل حالم شد، وقتی وارد شدم دو بار سلام کردم ، ۲ کارمند نظامی‌ای که آنجا بودند با قیافه گرفتن تا حدودی جواب سلام را دادند. یکی از آنها که درجه گروهبانی داشت گفت :مدارک متولدین ۶۴ در تهران است پیش ما نیست ، گفتم کپی گواهی را دارم ، گفت همان هم می شود اگر هم می‌خواهی می‌توانی آن را ببری مدرسه و با اصل مطابقت دهی . تشکر کردم و خداحافظی کردم.

 دو دل بودم که آن را بگذارم برای بعد از ظهر ببرم مدرسه یا همین الان ببرم پست، دومی را انتخاب کردم .

بعد رفتم سپاه ناحیه پیش آقای جهانشاهلو ، او هم مثل بهزادی گفت : هر وقت پاسخ آن آمد، دفترچه آمد آن را ببرم پیش او.

رفتم پست پیش همان کارمند دیروزی و کمی تا زیادی زنباره . دو تا سه نفر دیگر هم آنجا بودند که آنها هم کارشان مثل من بود . هر سه آنها از بچه‌های پایگاه ما بودند البته از دسته‌ی بچه لات‌ها . ان‌شاءالله که در طول سربازی‌ام با همچین آدمهایی هم خوابگاهی و هم گروهان نباشم. در این فکرم که در پادگان و در بین سایر سربازها چه رفتاری در پیش بگیرم: ساکت و آرام و بی حرف و کم‌رو باشم و با آنها از سر دوستی بیرون بیایم. تا خدا چه بخواهد .

بعد از اینکه پاکت‌ها را پست کردم رفتم داروخانه و مسواک، شامپو، و در مغازه‌ی کفش فروشی ،دمپایی خریدم.

 ۱۱۰۰ تومان مسواک و شامپو، ۷۰۰ تومان دمپایی. 

 

+ دیشب یعنی ۸۴/۰۱/۲۵ در خانه نشسته بودیم به فیلم سینمایی که از شبکه سه سیما پخش میشد نگاه میکردیم که یکباره نور برق ضعیف شد و تلویزیون خاموش شد. سیم کابل ها و چراغ برق سر کوچه به شدت تکان خورد، رفتم بیرون ، دیدم که یک ماشین دیزل دو کوچه بالاتر به یکی از تیرهای سیمانی چراغ برق خورده و آن را به دو نیم کرده بود، بعد از نیم ساعت برق ها قطع شد .

امروز هم آمده و تیر چراغ را تعویض کردند. 

 

+ امروز ۸۴/۰۲/۰۵ دوشنبه ساعت ۱۲:۳۶ ظهر :

هر روز بعد از بیدار شدن، از این اتاق به آن اتاق می روم، می نشینم، بشین و پاشو می روم تا خود را آماده کنم . پریشب از تاریکی شب استفاده کردم و در خیابان جلوی بازار ، کمی پایین‌تر از تأمین اجتماعی، چند متری دویدم، دیشب و امروز عضله‌های پشت پایم گرفته و به زور راه می روم! . 

 

+ دیروز نزدیک ساعت ۱۲ ظهر دفترچه اعزام به خدمت رسید: ۹۰ روز اضافه خدمت به دلیل غیبت؛ تا امروز که کسی از ماجرا خبردار نشده .

دفترچه را به آقای جهانشاهلو نشان دادم ، فتوکپی آن را خواست. فتوکپی گرفتم و به او دادم ،گفت : آن را به سنندج می‌فرستیم.

 از محمد کرمی پرسیدم که برگ سبز را چطوری می گیرند؟ اسامی مدارکی را گفت و گفت: آنها را به پادگان وحدت ببر. امروز که پنج‌شنبه بود ولی شنبه باید به سراغ کارهای برگ‌سبز بروم. الحمدلله.

*عکس: محمد کرمی.

 

+ امروز شنبه ۱۳۸۴/۰۲/۲۴ : صبح حدود ساعت ۱۰ رفتم به حوزه و از آقای رستمی ، گواهی فعالیت گرفتم بعد رفتم به سپاه ناحیه، پیش آقای احمدی مسئول آموزش، گفت : گواهی فعالیت و کپی برگه‌ی اعزام به خدمت را بگیر و آن را برابر با اصل کن و ببر به پادگان وحدت، قسمت آموزش. تمام کارها را کردم ،از قسمت کارگزینی گواهی فعالیت را گرفتم .

رفتم بانک و ۵ هزار تومان از دفترچه حسابم برداشته نمودم. ان‌شاءالله که از سپاه اعزام شوم.

 تصمیم گرفتم فردا صبح به امید خدا به سنندج و پادگان وحدت بروم؛ نزدیک ظهر رفتم به شرکت مسافربری حمید در میدان طالقانی و ساعت حرکت ماشین به سنندج را پرسیدم، گفت: ساعت ۵:۳۰-۶ حرکت می‌کند .لذا خودم را برای ساعت ۶ آماده کرده‌ام.

 دیروز رفتیم جمعه بازار ؛ صبح باران آمد و نزدیک ساعت ده که رفتم دیدم که پدرم لباس ها را گوشه‌ای جمع کرده ...لباسها را با پسری به اسم حسین محبی جوانی حدود ۱۹ ساله که او هم لباس آورده بود جمع کردیم و یک وانت بار گرفتیم و لباسها را به مغازه بردیم .اکثر لباس‌ها خیس شده بودند. 

حدود ساعت یک، سعیدحسینی را دیدم ،دست راستش تا مچ باندپیچی شده بود.

گفت: پنجشنبه با اسماعیل رفتیم شهربازی با موتور یکی از دوستانم. هنگام برگشت با یک پراید تصادف کردیم؛ اسماعیل پای چپش صدمه دید و من هم دستم . می‌گفت هنگام تصادف از ائمه معصومین علیه السلام و الخصوص حضرت عباس علیه السلام کمک گرفته و دلیل اینکه زیاد صدمه ندیده‌اند همین است چون‌که در کلانتری از اینکه موتور و راننده‌ی موتور هیچ صدمه‌ی خاصی ندیده ولی پراید کاملا صدمه دیده تعجب کرده‌اند. می‌گفت: حدود ۵۰ هزار تومان برای اسماعیل خرج کرده و حدود ۳۵۰ تومان هم برای پراید و حدود ۳۰ تومانی هم برای موتور.

+ یکشنبه ۱۳۸۴/۰۳/۰۱:

 ۱۸ روز دیگر به اعزام مانده.

دیروز و پریروز با سعیدحسینی به تعلیم رانندگی رفتیم. ابتدا به تعلیم رانندگی بهنام در مسیر مریوان رفتیم ... دیروز به تعلیم رانندگی صحرا در وسط شهر رفتیم ... .

حدود یک هفته پیش هم یک کش ورزشی به قیمت ۵۰۰۰ تومان خریدم از فروشگاه تختی.

ساعت ۵ بعد از ظهر است؛ جواب محل خدمت و محل آموزش آمد:

محل خدمت: سازمان زندانها ؛

یگان آموزشی :مرکز شهید کچویی کرج ؛

تاریخ شروع آموزش : ۱۳۸۴/۰۳/۱۹ ساعت ۸ صبح؛

آدرس: تهران-کرج-حصارک بیسیم مرکز آموزش شهید کچویی؛ به علت غیبت ۹۲ روز اضافه خدمت.

 

بنابراین صبح روز پنج‌شنبه باید در مرکز آموزشی شهید کچویی حاضر باشم. 

همچنین باید قبل از اعزام ، واکسن مننژیت را بزنم که می خواهم ان‌شاءالله فردا آن را انجام بدهم. الان هم می خواهم بروم به مسجد امام حسن مجتبی علیه السلام تا نذرم را ادا کنم بعد هم مزار سید نی نی.

 الحمدالله

 

+ ۱۳۸۴/۰۳/۰۸ :

  از طریق یکی از دوستان سال دوم و سوم دبیرستان به نام مهدی بالادستیان با جوانی هم سن خودم به نام هادی محمد نظامی آشنا شدم؛ او هم در همان مکانی که من مشغول به خدمت و آموزش خواهم شد ان‌شاءالله، خواهد بود ؛در مکانیکی که متعلق به خودش و برادرانش است مشغول به کار است؛ در ظاهر جوان شاد و شنگولی است. 

به شبکه‌ی بهداشت و درمان در چهارراه شهرداری برای تزریق واکسن رفتم که گفتند چهارشنبه همین هفته بروم.

 به زندان بیجار هم سری زدم و رئیس نگهبانان پرسید که آشنا دارم و گفتم نه ؛ گفت که خیلی شانس آورده‌ام چون بعد از آموزشی به استان کردستان و از آنجا به بیجار منتقل خواهم شد . ان‌شاءالله.

 

+ امروز دوشنبه ۸۴/۰۳/۰۹ : ... دهم یا یازدهم باید به سنندج تلفن بزنم و نتیجه و پاسخ کارت سبزم را بپرسم.

از خانواده کسی خانه نیست ، امروز صبح ساعت ۹ برای زیارت به سراب رفته و تا حالا که ساعت ۴:۲۰ است برنگشته‌اند. 

 

+ امروز چهارشنبه ۸۴/۰۳/۱۱:

 تا انتخابات نهمین دوره ریاست جمهوری ۱۶ روز دیگر مانده است. کاندیداهای این دوره که ششمین رئیس‌جمهور است عبارتند از :

علی اکبر هاشمی رفسنجانی بهرمانی- رئیس تشخیص مصلحت نظام.

 مهدی کروبی -رئیس سابق مجلس شورای اسلامی

 لاریجانی- رئیس سابق صدا و سیما.

 مصطفی معین -از وزیران سابق دولت سیدمحمد خاتمی.

 مهرعلیزاده -از وزیران سابق دولت سیدمحمد خاتمی.

 محمدباقر قالیباف - رئیس مبارزه با مواد مخدر.

 محمود احمدی نژاد.

 

از میان اینها ، کروبی بیشترین سروصدا را راه انداخته است. گفته هرماه ، هر ایرانی ۵۰ هزار تومان، دارا، ندار، ثروتمند،بی‌ثروت، پولدار، بی‌پول ... البته هر ایرانی بالای ۱۸ سال ،و قول وفا به وعده‌ی خود را نیز داده است.

چهار سال پیش به «سید محمود کاشانی» رأی دادم و این دومین انتخابات ریاست جمهوری برای من است ، البته در موقع رأی دادن، من در آموزش نظامی سربازی هستم.

 امروز رفتم و واکسن مننژیت و توأم بزرگسالان را زدم؛ جای آمپول ها مقداری درد میکند .

 

+ امروز سه‌شنبه ۸۴/۰۳/۱۷ :

و فردا به امید خدا روز موعود است.

قرار شد فردا ساعت ۱۰ به مقصد تهران با امیر حرکت کنیم. هادی محمد نظامی امشب به اتفاق خانواده به تهران می روند و روز پنج شنبه بین ساعت ۹ تا ۱۰ صبح همدیگر را خواهیم دید. فردا شب در خانه‌ی خواهرم خواهیم بود و صبح پنجشنبه هم به پادگان می‌رویم.

 امروز صبح رفتم برای گرفتن برگ سبزم، گفتن روز شنبه بیا ان‌شاءالله روز شنبه پاسخ آن بیاید.

 تا حالا به امید خدا که ستارالعیوب است، کسی از ماجرای نداشتن دیپلم من با خبر نشده ، ان‌شاءالله در خدمت سربازی بتوانم در رشته خودم یا رشته علوم انسانی دیپلم بگیرم. انشاء‌الله.

 امیدوارم بتوانم در سربازی نمازم را بخوانم و بتوانم طاعات و عبادات را به عمل آورم.

ان‌شاءالله خداوند مرا همچنان مورد عنایت خود قرار دهد.