کتاب یوگا نوشته لین مارفال

 

نام کتاب: یوگا
نویسنده: لین مارفال 
مترجم : شهرام پورانفر

نوبت و تاریخ چاپ: هشتم ، ۱۳۷۷
ناشر : غزالی
تعداد صفحات: ۱۱۶ صفحه.
اندازه‌ی صفحات: وزیری
عکس: دارد
شابک:  ISBN: 964-6282-07-5

* تاریخ ورود به کتابخانه‌ی شخصی: یکشنبه ۱۳۸۰/۰۴/۲۵
* تاریخ مطالعه: مطالعه‌ی دوم از دوشنبه ۱۴۰۰/۰۲/۲۰ ساعت ۱۹:۲۰ تا پنجشنبه ۱۴۰۰/۰۲/۲۳ ساعت ۱۵:۵۶

* معرفی و بررسی:

بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِیمِ

این کتاب آموزش حدود ۲۵ حرکت یوگا می‌باشد.

+ مشکلات و نواقص کتاب: کتاب ، فهرست ندارد؛ در صفحه‌ی ۱۲ کتاب در مورد دستورات تنفسی در پشت جلد کتاب نوشته اما در پشت جلد کتاب چیزی وجود ندارد که احتمالاً ناشر یا مترجم فراموش کرده‌اند، شاید هم کتاب اصلی فاقد آن بوده است، البته یک تمرین تنفسی در اواسط کتاب وجود دارد ؛ بعضی از تمرینات نامفهوم هستند و آموزش آنها مرحله به مرحله و کامل نیست و در بعضی تمرینات هم عکس با توضیح مطابق نیست ، به نظرم این کتاب به همراه یک مجموعه عرضه شده و یا اینکه برای تمرین زیر نظر مربی طراحی شده است. 
+ ص۱۳: (آرامی و نرمی کلید موفقیت در یوگا است و بهتر است ده دقیقه وقت صرف کنید تا حرکتی را کاملا به درستی انجام دهید تا این که در چهار یا پنج دقیقه حرکت نادرست و ناقص انجام گیرد. ) به نظرم این جمله یکی از نکات کلیدی این کتاب و از نکات کلیدی در تمرین یوگاست. 
+ این کتاب از اولین کتابهایی است که در حدود ۲۰ سال پیش خریده‌ام ، یادگار روزهایی که عشق هیپنوتیزم و یوگا داشتم.

الْحَمْدُ لِلّٰهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ
حبیب سهرابی
بیجار گروس
عید فطر ۱۴۰۰

www.habibsohrabi.blog.ir
http://habibsohrabi.blog.ir/post/112

​​​​

آخرین روز پارکبانی

به نام خدا

امروز سه‌شنبه ۷ اردیبهشت ۱۴۰۰ تصمیم گرفتم که بیخیال پارکبانی بشوم. هم به دلیل درد انگشت پای چپم و هم به خاطر سروکله زدن با مردم و راننده‌ها و هم بخاطر تبعیضی که دیدم. نمی‌دانم این قضیه که همیشه و در هر جا یک سوگلی پیدا می‌شود که بقیه دلزده می‌شوند از کجا پیدا شده و چرا اینطوریست؟! .
امروز بعدازظهر وقتی کانال گروه پارکبانی را نگاه می‌کردم دیدم که یکی از مغازه‌دارها با یکی از پارکبانان به اسم مسعود حسینی که پارکبان خیابان اریکه بود درگیر شده و او را مورد ضرب و شتم قرار داده. برایم جالب بود که همان روزی که من تصمیم به ترک اینکار گرفته‌ام این اتفاق افتاده است که خود مزید بر علت‌های دیگر شد.

 

خیابان آزادگان که پارکبانش بودم ساختمانی دارد که وقتی کوچک و در دوران ابتدایی بودم، مخابرات و تلفن‌خانه‌ی شهر بیجار بود. بعداً دادگستری شد تا همین ۴-۵ سال پیش که الان متروکه هستش. جلوی این ساختمان یا درست‌تر بگم جلوی این اتاق ورودی که در عکس زیر می‌بینید باجه‌های زردرنگ تلفن همگانی بود که با سکه‌های معروف به ۲‌هزاری کار می‌کرد. وقتی بچه بودم یکبار با برادرم برای زنگ زدن به برادر بزرگمان که در سربازی بود و یا دقیق یادم نیست شاید برای زنگ زدن به شخص دیگری به اینجا آمده‌ام که آن صحنه‌ی شلوغ و آدم‌های داخل کیوسک و صف و سروصدا یادم هست.
این چند روزی هم که اینجا پارکبان بودم ، یادگاری سربازها را روی در و دیوار و کنتور گاز و لوله ناودان دیدم که البته نشد عکس بگیرم.

در این مدت با پدر و پسر گرده‌‌پز فحاشی آشنا شدم که پسره ادعا می‌کرد که نظامی است و در مرز خدمت می‌کند و قرار است بوسیله‌ی پارتی‌هایش به بیجار بیاید.
با راننده‌ی اداره‌ی برق آشنا شدم که می‌گفت پدرش از خدمتگزاران و دست‌اندرکاران اول انقلاب بود و برای جلوگیری از حیف و میل بیت‌المال و سوءاستفاده نکردن از آن ، از اداره‌ی اوقاف بیرون آمده و الان من (=همان راننده که حدود ۵۰ سالی یا بیشتر سن ) باید با ماشین خودم راننده‌ی اداره‌ی برق باشم ؛ البته کارت جبهه هم داشت و می‌گفت دنبال سوءاستفاده نبوده و نیستم و بحث‌مان بر سر بی‌عدالتی و تبعیض و اینجور حرف‌ها بود که می‌گفت اون ۱۰-۱۲ سال اول انقلاب ، انقلاب بوده و بعد همه چی اینجوری شده و ... .
با کارمندی از اداره‌ی برق آشنا شدم که می‌خواست تا شماره پلاکش را حفظ کنم تا بعد از آن دیگر برایش ثبت پلاک نکنم!!! ؛ احمق نمی‌دانم چه جوری فکر می‌کرد.
یکی از مشکلاتمان با کارمندان حکومتی بود که می‌خواستند همجوره از زیر پول دادن در بروند و واقعا چه حس بد و چه حالت زشتی در انسان ایجاد می‌شود از این حقوق بگیران حکومت جمهوری اسلامی و انسان به فکر فرو می‌رود که : پس بگو پسر که این مملکت چطور از همه جا گندیده.
با مردکی آشنا شدم که برای ندادن ۵۰۰ تومان پول پارک دست به دامن رییس تاکسیرانی شهر بیجار شد.
آخ! بگذریم .

قرار شد که فردا وسایلی را که تحویل گرفته‌ام پس بدهم و سفته‌ام را پس بگیرم.
اینم از کار پارکبانی.

وللّه الحمد اولّا و آخرا
حبیب سهرابی
بیجار گروس
۱۴۰۰/۰۲/۰۷

با پسر ساده دل روستا

کاظم نوربخش را از دورانی که در بوفه‌ی اداره‌ی ارشاد می‌نشست، به قیافه می‌شناسم. بعد از سریال نون‌خ چهره‌ای شناخته شده شد . حوالی غروب امروز بعد از پارک ماشینش ، جلو آمد و پرسید اینجا هم شامل پارکبانیه... ، گفتم عکس بندازیم و قبول کرد، سیدحسین موسوی را هم صدا زد ؛ اول ماسک و عینک داشتم( عکس بالا ) ، سلمان یا همان کاظم نوربخش در مورد برداشتن عینک و ماسک تذکر داد که در عکس مشخصه ...



۶ اردیبهشت ۱۴۰۰

آغاز ۳۶ سالگی

امروز تولدم بود. ۳۶ سالگی. باور می‌کنید که خودم یادم نبود. تبریک بانک انصار به یادم آورد البته اولش کمی تعجب و شک داشتم که با رسیدن تبریک سایر بانکها و نگاه به تقویم، مطمئن شدم.


امروز دوشنبه ۱۴۰۰/۰۲/۰۶ ، بعدازظهر مهندس آمد و برگه‌های جدید که برای اخطار به راننده بود را نشان داد ... پرسیدم که هزینه چقدر بود برگه بذاریم گفت ۲۰ تومن. مازیار فرامرزپور و سهراب محمدی، دادشان بلند شد که اگه بگیم بیستمن ، مارو میکشن... منم همینطور، چون پول زیادی هستش.

بگذریم.
قراره از فردا برم خیابان طالقانی و باز شروع دردسر و سروکله زدن با راننده‌ها...
این اولین عکسم در ۳۶ سالگی است و در خیابان آزادگان .

. به دلیل مشکل پاهام و درد کف پاهام و اذیت کردن انگشت شست پای چپم( که در کوهنوردی پارسال مشکل خونمردگی زیر ناخن پیدا کرد ) و مشکلات دیگر تصمیم گرفتم که دیگر به پارکبانی نیام. اولش رفتم یه جفت صندل گرفتم که نوک پاهام اذیت نشه و بعد آستخاره‌ای گرفتم که اینکارو ترک کنم که جواب منفی بود . فعلا تو اینکارم تا ببینم قضا و قدر الهی چیه.

 

امروز موقع ظهر پسری خوش‌تیپ و خوش چهره اما با ظاهری ژولیده ، اصرار داشت که ده هزار تومان به او کمک کنم. واقعا چرا همچین جوانان رشیدی فقط به دلیل نداشتن پارتی و سرپرست مناسب باید به گدایی بیفتن.

حبیب سهرابی
بیجار گروس
۶ اردیبهشت ۱۴۰۰
درب پلیس فتا

زندگی به سبک حاجی‌آقا منصوری و حضرت بهرامی

یکی از مشکلات پارکبانی ، کارمندان مفت‌خور و زورگوی حکومتی هستند، بخصوص آنهایی که روابط دارند و به ویژه آن‌هایی که ادعای خداشناسی دارند که از جمله‌ی آنها حاجیییییی‌آقا منصوری و همسر دانشمندشان می‌باشند که در دست به گوشی شدن و تماس با رئیس و رؤسا و شناسایی حق مردم تبحر ویژه دارند اما در شناسایی حق پارکبانان و بیکاران لال و گنگ و فلج عقیدتی هستند و متخصص در نان بریدن آدمهای بی‌کس و کار هستند.
حاجی‌آقا که پشت فرمان ذکر می‌گفتند ( حالا ذکر کی ، خودش بهتر می‌داند) اما ماشینش پارک شده بود و من به فرمان وظیفه هم برگه‌ی اطلاع‌رسانی به حضرت نان‌برش دادم و هم ثبت پلاک ماشینش را نمودم. حضرت کت و شلواریش به نیم ساعت نرسیده، هراسان و گریان و نالان به همراه زنش پیش من آمد و ضمن اعتراض به اینکه چرا او را ثبت پلاک نموده‌ام با بغضی که حرف زدنش را قطع می‌کرد گفت همین الان پیش خودت به بهرامی رئیس تاکسیرانی زنگ می‌زنم و ... . امام بهرامی لعنت الله علیه که نمی‌دانم از چه وحشت داشتند ، وحشت زده گفت که کاغذی را که او داده‌ای پس بگیر و پلاکش را حذف کن، گفتم : برگه‌ی اطلاع‌رسانیست، گفت هرچی هست پس بگیر. بحث بر سر این بود که تا نیم ساعت نباید ماشین ثبت پلاک شود و حاجی‌آقا می‌گفت این حق مردم است و من دستورالعمل را خوانده‌ام.
اینجا می‌خواهم یک سؤال تاریخی از امام بهرامی لعنت الله علیه و حاجی‌آقا منصوری بپرسم: یک پارکبان در خیابان به این شلوغی و پر از ماشین ، چطور تشخیص بدهد که کدام ماشین نیم ساعت پارک کرده ؟ اینطوری برای هر ماشین باید یک پارکبان باشد. دقت کنید تا با هم بخندیم: یک ماشین کنار خیابان پارک می‌کند، شما شروع به گرفتن نیم ساعت می‌کنید! بعد از ۱۵ دقیقه ماشین بعدی پارک می‌کند، برای همین هم نیم ساعت را شروع می‌کنی، همینجور برو تا ده‌تا ماشین، یهویی این وسط دوتاشون که معلوم نیست و دقیقا چندم هستند از پارک خارج می‌شوند، ... حالا پیدا کنید پرتقال فروش را!

حاجی‌آقا منصوری که واضح و مبرهن از ذکر شبانه سرمست و لایعقل بود( حالا ذکر کی ، خودش بهتر می‌داند) ، برگه‌ی زیر را که فقط جهت اطلاع رسانیست به من تحویل داد... . حاجی‌آقا و همسرشان ، ظفرمندانه پس از فتح قله، هی‌هی کنان سوار ماشین شدند و رفتند. سوال بود برایم که اگر من هم جزو فامیل زن حاجی‌آقا بودم و یا پسرشان بودم همین رفتار را با من داشتند؟!!!

بگذریم؛ فقط نمیدونم حواستون بود یا نه که حاجی‌آقا برای ۵۰۰ تومن پول پارک چه الم‌شنگه‌ای راه انداخت تا پول ندهد. ان‌شاءالله که بعداً پولشو میده... .

یکی از بدبختی‌های این مملکت، همین بی‌مغزها یا نخودمغزها هستند که دستورالعمل هایی به این خنده‌داری می‌نویسند.

لعنةالله علی‌الظالمین

حبیب سهرابی
بیجار گروس
۴ اردیبهشت ۱۴۰۰
حوالی ساعت ۱۰
خیابان آزادگان
جلوی دادگستری سابق

شاید نوبت من است

به نام خدا

موقعی که بیکار بودم به این فکر میکردم که خدا فرموده که بعد از هرسختی، آسایشی هست یا با هر سختی ، راحتی هم هست؛ و من فکر می‌کردم چرا در کار من گشایشی نیست؟ چرا برای همه راحتی و خواستنی های زندگی از کار و مال و حال هست اما برای من نیست؟ اول اینکه کاسب حبیب الله یعنی کوشنده و کسی که تلاش می‌کند دوست خداست، تلاش من کم بوده و شاید تلف شدن ایام جوانیم در گوه‌ترین سازمان جهان هم باعث سست شدن و تنبلی و خودبزرگ بینی‌ام شده بود. 
این روزها فکر می‌کنم که شاید دوران گشایش در کار من هم رسیده و اگر مریضی و درد بی‌درمان بگذارد شاید روزهای خوشی در انتظارم است. بدون هیچ شکی ، خدا برای بندگانش خیر می‌خواهد اما این ما هستیم که کاسه‌امان را برعکس گرفته‌ایم. 
خدایا به حق پیامبرانت و اوصیای آن‌ها، مریضی را از من و تمام محرومان مادی و معنوی بردار و کمکمان کن که ما هم جزو آن‌ها باشیم که بی‌حساب به آنها می‌بخشی، هم مادی و هم معنوی: آمین یا رب العالمین به حق محمد و آله. اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل لولیک الفرج.

امروز جمعه ۳ اردیبهشت ۱۴۰۰ ، حوالی ساعت ۱۲ ظهر، موقعی که در آشپزخانه کنار ماشین لباسشویی نیمه اتوماتیک ایستاده بودم، دستی به گوشهایم کشیدم و یک لایه پوست سیاه شده از قسمت بالایی گوشهایم که نتیجه‌ی ایستادن جلوی  آفتاب ☀️ هستش، کنده شد. اگرچه از ضد آفتاب استفاده می‌کنم ولی خوب خیلی تأثیر نداشته یا شاید اثر یکی دو روز اول که ضدآفتاب استفاده نمی‌کردم باشه.

وللّه الحمد اولّا و آخرا
حبیب سهرابی
بیجار گروس
۱۴۰۰/۰۲/۰۳
۱۲:۳۳

به یاد مش احد

به نام خدا

یکی از مشکلات پارکبانی، سر و کله زدن با راننده ‌های زبان نفهم است؛ وقتی می‌گویم زبان نفهم، منظورم به معنای واقعی کلمه است. راننده می‌گوید، نه جریمه‌ای و نه پارکبانی باشد ... . یکی دیگر از مشکلات، راننده ‌های لات و زورگو هستند. دیروز راننده‌ای که از کارمندان اداره برق بیجار است، می‌گفت شماره پلاکم را حفظ کن و دیگر آن را ننویس!!!.
یکی دیگر از مشکلات، راننده‌های پشت فرمان نشسته یا ماشین‌های دارای سرنشین است، نمیدونم با توضیح دادن به این راننده‌ها میشه فهموند که وقتی ماشین پارکه، شامل قانون پارکبانی میشه حالا چه سرنشین داشته باشه و چه نداشته باشد. 
البته در این روزگار کرونا ، رعایت موارد بهداشتی هم خود مشکل دیگری است... .
بگذریم، موقع نوشتن پلاک ماشین باید دقت کنیم که شماره پلاک را اشتباه ثبت نکنیم تا هزینه به حساب راننده‌ی دیگری نوشته شود؛ به طور کلی موقع نوشتن باید دقت کرد.
دیروز ، چهارشنبه اول اردیبهشت ۱۴۰۰، در حال نصب علائم پارکبانی بودند، یه جوشکار، مهندس مختارزاده، امیر مرادی و یکی از تاکسیرانی. اینم عکسش:

غروب‌های پارکبانی هم خلسه و هم دلتنگی خودش را دارد، بخصوص برای کسی که بی‌کس است. ای خدا تا کی جدا ( به یاد مرحوم گلابدره ای)
وداخه‌وه متوجه شدم یعنی از مازیار شنیدم که مش احد تسویه‌حساب کرده. دو شب پیش که با هم همکلام شدیم می‌گفت که در ایام جوانی ، ویدیوباز بوده و هر کی ویدیویش دچار مشکل می‌شده ، دنبال او می‌آمدند. می‌گفت کمیته دنبالش می‌کرده و از این حرفها. حدود ۵۰ سالی سن داشت.( امروز ۱۷ مرداد ۱۴۰۰ با یکی از اقوام مش احد همکلام شدم. داشت بدهی ماشینشو میداد که گفت : احد کار پارکبانیو راه انداخت و خودش رفت.می‌گفت که مش احد زمان جوانی ثروتمند بوده و ملکهای زیادی داشته که همه‌اشو فروخته و بیشتر بخاطر رفیق ناباب بوده است و همچنین می‌گفت که در تامین اجتماعی استخدام شده بود و وقتی به قروه انتقالش دادن ، فرار کرد برگشت ... می‌گفت حیف که فامیلمون وگرنه یه گلوله بهش میزدم و همه رو از سرش راحت میکردم... )

برای کتاب خواندن ، وقت کم می‌آورم. واقعا الان معنای خسته بودن را می‌فهمم. ان‌شاءالله که به زودی دوباره کتاب خواندن را شروع کنم.
الحمدالله رب العالمین

۲ اردیبهشت ۱۴۰۰
حبیب سهرابی
بیجار گروس